in Het Belang van Limburg 21 november 2007

SINT-TRUIDEN - Werk 104. Frank Vercauteren krijgt een ezelsstamp en wordt weg gekatapulteerd in de leegte met de witte afdruk van de hoeven nog duidelijk zichtbaar op de mauve bips. Deze cartoon verscheen 20 jaar geleden - 17 juni 1987 om exact te zijn – in 'Sportmagazine. Naast zijn werk spoort Frans Van Rompaey, uit wiens brein de geraffineerde pennentrekken ontsproten, de toeschouwer fijntjes aan: "Bestel nu uw sNARf-cartoons voor... 2027. Actualiteit gewaarborgd." Spijkers met koppen, als je het ons vraagt want ’s mans cartoonsexpo geldt als een ware verjongingskuur. Daartegenover plaatst Van Rompaey zijn recente schilderijen. "Om te tonen dat ik nog wat meer in de vingers heb. Ik zou graag nog enkele jaren willen meedraaien in het kunstwereldje en een zeker niveau halen."

Van Rompaey zegt het met dezelfde bezeten- en hardnekkigheid waarmee hij zijn ziekte van Parkinson al zeven jaar het hoofd biedt. ‘Na het horen van de diagnose ben ik een aantal jaren helemaal stilgevallen. Tot drie jaar geleden. Toen bleek de schildermicrobe te groot om te blijven stilzitten’, zegt Van Rompaey. ‘Ik dacht bij mezelf: “Wat er nog over is van de jaren die me resten, ga ik doen wat ik nog kan: schilderen.” Momenteel heb ik een half jaar niet achter de ezel kunnen staan omdat ik deze expo minutieus heb voorbereid, maar het kriebelt hoor. Het kriebelt om landschappen en portretten – geen zelfportretten meer – op doek te vereeuwigen. Maar om mijn manier, he! Ik wroet en pruts nu eenmaal graag in mijn werk. Ik ben ook een fan van Roger Raveel. Net als hem heb ik geen hoge pet op van virtuositeit. Doe ik bewust afstand van mijn technisch kunnen. Naarmate je ouder wordt, gooi je automatisch meer en meer ballast overboord. Bovendien voel ik me een raszuivere conceptueel kunstenaar. Ik heb vijfentwintig jaar lang plannen gemaakt en er niets van uitgevoerd (lacht).’

Jef Cleeren

Hoe intrigerend het werk van Van Rompaey ook is sinds hij met zijn ziekte door het leven moet, de meeste mensen kennen hem toch van zijn fijnzinnige en soms scherpe cartoons. Zijn tekeningen sierden menige pagina in kranten en tijdschriften. Van het Truiense Plusblad en clubblad Geel-Blauw STVV over Het Nieuwsblad, Knack en Sportmagazine tot uw eigenste Het Belang van Limburg. ‘Ik genoot ervan als ik kon inpikken op de actualiteit. Verkiezingen, wat een heerlijke tijd. Als ik een cartoon tekende voor het Plusblad kon dat heel wat deining veroorzaken in Sint-Truiden. Of als ik mocht plaatsnemen in het kantoor van toenmalig HBvL-hoofdredacteur Hugo Camps. Nu en dan verliet die dat om over de redactie te slenteren op zoek naar een leuk onderwerp.

Als cartoonist woonachtig in Sint-Truiden kan het niet anders of Jef Cleeren is een veel getekend subject gebleken. ‘Hoewel mijn tekeningen van Cleeren soms nogal gepeperd waren, is Jef nog steeds blij met mijn werk. Zo vertrouwde hij mij onlangs nog toe: ‘Frans, uw tekeningen waren de beste reclam die ik ooit gehad heb (lacht). Al moet ik wel bekennen dat ik soms medelijden voor hem heb gevoeld. Jef werd er hier soms nogal doorgetrokken, hoor. Vandaar dat ik voor mezelf de volgende grens getrokken heb: “Liever tenen kietelen dan schenen schoppen!”’

STVV

Behalve politieke komt ook de sportactualiteit uit de jaren ’80 en ’90 ruim aan bod in De Bogaard. Mooi om de gouden jaren van de Rode Duivels, STVV, onze vele wielertoppers en bijvoorbeeld Jacky Ickx weer te zien passeren in scherpe, soms monkelende portretten vol dubbele bodems. Een veel weerkerend figuur is – niet geheel onlogisch – voormalige en huidig STVV-redder Guy Mangelschots. ‘Een prachtvent’, vindt Van Rompaey. ‘Die man verdient een standbeeld middenin de rotonde aan Staaien. En als ze zich dit jaar redden, moeten ze het nog 3 meter hoger maken dan vooraf bedoeld was.’

Rob Rodiers